Ouders zijn de eerste in rij in een reeks van significante socialisatieactoren. Pas later ‘ondergaat’ men de invloeden van school en leeftijdgenoten. Dit heeft er toe geleid dat regelmatig wordt gesteld dat cultuurpreferenties reeds tijdens de kinderjaren worden gevormd door de ouders en dat latere invloeden hier nog weinig verandering in teweeg zullen brengen. De culturele reproductietheorie is hier het meest deterministisch in. Het leidt volgens deze these geen twijfel dat de invloed die uitgaat van ouders allesoverheersend is. Ouders geven hun kinderen een set van perceptie- en evaluatieschema’s mee die hun concrete culturele keuzes en praktijken zullen bepalen. Dit culturele kapitaal wordt doorgegeven van de ene generatie op de andere en het onderwijssysteem bestendigt dit. Diametraal daartegenover staat de individualiseringsthese die de ouderlijke invloeden helemaal naar de achtergrond verschuift. Meer gematigde visies stellen dat de culturele bagage die kinderen van thuis uit meekrijgen hun culturele preferenties zullen meebepalen maar dat cultuur niet perfect wordt overgedragen over generaties en laten ook ruimte voor andere invloeden. In deze bijdrage zullen een aantal van deze hypothesen omtrent culturele intergenerationele overdracht worden getoetst. We zullen ons richten op één specifiek segment van het hedendaagse cultuurgamma, met name het terrein van de massamedia. Daarbij zal ook worden gekeken via welke paden ouders een invloed uitoefenen op de mediavoorkeuren van hun kinderen. De analyses zullen gebeuren aan de hand van gegevens die werden verzameld bij 6974 leerlingen (uit het 4de en het 6de jaar secundair onderwijs) en hun ouders tijdens het schooljaar 1999-2000.