Burnout lijkt vandaag een alomtegenwoordig fenomeen te zijn, grotendeels gekaderd als een wijdverspreid probleem dat verband houdt met een mentale belasting. Maar tegelijkertijd blijkt burnout ook een vaag en slecht gedefinieerd fenomeen te zijn. Het label wordt vandaag gekenmerkt door een veelheid aan verschillende beschrijvingen en een breed scala aan toepassingen. Om deze huidige situatie beter te begrijpen, reconstrueerde dit genealogische onderzoek de vergeten geschiedenis van het burnout-concept. Meer specifiek situeerden we de totstandkoming van het concept, en brachten we de verdere evolutie ervan in kaart door de veranderende interpretaties en connotaties doorheen de tijd te traceren en te contextualiseren. Dit onderzoek laat allereerst zien dat burnout geen uniek modern fenomeen is, maar meerdere historische voorgangers kent. Soortgelijke ervaringen van mentale uitputting werden reeds in het verleden beschreven, wat de realiteit van de burnout-ervaring sterk suggereert. Ten tweede schetst dit onderzoek de specifieke werkomgeving en bredere maatschappelijke context waarbinnen het burnout-concept werd geboren als een rechtstreekse uiting van uitputting en frustratie. Dit stelt ons in staat om bepaalde initiële factoren aan te wijzen die een directe rol heb gespeeld bij het ervaren van burnout. Ten derde identificeerden we zowel enkele wetenschappelijk-methodologische ontwikkelingen als bredere maatschappelijke evoluties die een directe dan wel contextuele rol hebben gespeeld in de geleidelijke verbreding en stelselmatige vervaging van het burnout-concept, wat mee verklaart waarom het vandaag vaak benaderd wordt als ‘containerbegrip’ en dus omstreden concept.’